Een nieuw avontuur...

25-03-2013

“Niet ik, maar Hij?”

Ik blijf mij telkens weer verbazen om de dankbare kinderen hier en zoals ik ze hier bezig zie. Het is moeilijk te omschrijven hoe belangrijk het project voor deze kinderen is. Hier was het, en nog steeds wel, heel lang de cultuur dat kinderen met een geestelijke beperking anders behandeld werden. Ze werden binnen gehouden, verstopt, terwijl ze net zo veel verdienen als ieder ander kind. Zo ook met sport en spel. Er werd niet zo veel voor ze georganiseerd, want ‘ze kunnen toch niet zo veel’. Een leugen die the JOY of MOVEMENT wil helpen bestrijden. Vandaag mocht ik weer het levende bewijs daarvan zien, lachende kinderen, die juist door sport en spel zo veel kunnen leren!!!
Na deze indrukwekkende ochtend nog een indrukwekkend gesprek gehad met een van de medewerkers van het project. Hij legde mij een hoop uit over hoe het hier werkt in Ethiopië. Hij vertelde hoe corrupt the gouvernement hier soms is en dat de bevolking het voornamelijk maar zelf uit moeten zoeken. Ik vroeg hem na zijn leven en zijn gezin…. een zucht en een glimlach verscheen er op zijn gezicht. Hij vertelde mij dat toen hij 8 was samen met zijn broer aan het spelen was op straat en dat zijn broer werd aangereden en dit niet overleefde. Hij daarom geen rijbewijs wil halen, omdat hij het verkeer hier erg gevaarlijk vind. Hij gaat verder en vertelde dat zijn vader is overleden doordat hij de verkeerde medicijnen had gekregen en dat hij in diezelfde maand ook zijn zusje verloor aan een longziekte. En dit alles verteld hij.. zonder een traan te laten.. hij blijft maar lachen. Hoewel ik respect heb voor hoe opgewekt de mensen hier zijn ondanks wat ze hebben meegemaakt, vraag ik mij af wat er achter deze glimlach verborgen ligt. Hij gaat verder met zijn verhaal en het wordt mij wel steeds duidelijker wat de basis van deze glimlach is: een ongekend vertrouwen in dat God het onrecht, recht zal maken. Het kijken naar de zegeningen: ‘Ik ben gezegend, ik heb mijn moeder, van wie ik ontzettend veel hou. Mijn zusje die naar school kan en in een koor zingt. Ik heb werk waardoor ik mijn moeder kan onderhouden en de rest van wat ik verdien kan ik aan armen geven.’ Huh en sparen dan is mijn eerste reactie?? Zijn antwoord: ‘Ja soms hou ik wel wat achter, maar wat heb ik aan geld als ik genoeg heb en ik er anderen mee helpen kan? Misschien is het morgen wel mijn tijd om bij God te komen en dan kan ik dat geld toch niet mee nemen. Geld maakt mij niet gelukkig, het weggeven wel.’ Ja.. en daar zit ik dan met een open mond van verbazing. Zou ik dat kunnen? Elke dag de helft van wat ik verdien weggeven aan anderen? Zelf ‘minder’ leven en het geld aan anderen geven? Zou u en jij het kunnen/willen? Zouden we onszelf wegcijferen zodat iemand anders het beter heeft? Nog steeds dwarrelt deze vraag door mijn hoofd en merk ik hoe vast ik toch onbewust wel aan mijn bezittingen zit. En nee ik geloof ook niet dat het verkeerd is om voor jezelf te zorgen en te sparen, maar toch.. wat zou Jezus gedaan hebben? Een ernstige les voor deze dag!
Aan het einde van deze indrukwekkende dag even alle energie er weer uit. Met de meiden gaan we naar de sportschool om weer een avondje te ‘snel dansen’ op muziek en allerlei apparaten af om de spieren weer te trainen. Helemaal op van de dag staat er nog een mooi toetje op mij te wachten. Mijn mama heeft skype, met beeld EN geluid ;). We kletsen even lekker bij en het maakt me zo blij om haar weer even te zien en te spreken!!

26-03-2013

“Klein maar dapper”

Vanochtend weer kennis gemaakt met een nieuwe school. Daar kwam ik een persoontje tegen wat ik nog niet eerder had gezien. Een man van 30 jaar, met nog het denkvermogen van een kind, maar zo bijdehand als een tiener. Echt zo één om in de koffer mee naar huis te nemen!! Tijdens de gymles kwam ik in gesprek met de lesgevers van deze groep. Deze bevestigde het verhaal dat het zo waardevol is dat deze kinderen nu sport en spel krijgen: ‘Je ziet ze groeien en het doet ze zo ontzettend goed.’ Ze vertelde mij ook wel de trieste kant van het verhaal. Vaak als deze kinderen niet meer naar school hoeven/kunnen, dan vallen ze in een gat!! De gouvernement regelt niets voor ze, geen werk, waardoor ouders deze kinderen moeten onderhouden, waar ze dan vaak het geld niet voor hebben en zo raken deze kinderen weer ‘verstopt’. Of als ouders overlijden, blijven ze ook vaak echt alleen over, belanden ze misschien op straat. Ze vragen mij wat er in Nederland voor deze kinderen gedaan wordt. Ze kunnen bijna niet geloven dat deze kinderen in Nederland wel een toekomst hebben, dat er voor ze gezorgd wordt, dat ze in groepen samen kunnen leven en zelfs kunnen werken. Ja in dit opzicht ben ik erg blij met het Nederlandse beleid. In Nederland zouden deze kinderen een hoopvolle toekomst hebben!! Hier is hun toekomst na school vaak erg onzeker…..
Na de les werd ik nog even uitgenodigd in het klaslokaal. Een meisje maakte voor mij een tekening met allerlei letters die ze had geleerd. Super lief! Ook waren de leerkrachten erg nieuwsgierig naar ons koude kikkerlandje en natuurlijk heb ik ze verteld over ons landje en foto’s laten zien van sneeuw!! Iets wat ze hier absoluut niet kennen ;).
Na weer een mooie ochtend mocht ik ‘groot maar dapper’ ;) mijn eerste presentatie houden voor de SPAT-trainers. Daarin gaf ik aan wat mijn plannen met de SPAT-groep is. Het verbeteren van de lessen, een lessenprogramma opstellen en ze ondersteunen in het les geven zelf:
“Use me to learn, but I also need to learn from you. So we need to do this together. Personally I believe in God and I think you are very gifted and blessed to do this work. It’s great to see children smile when you arrive with the minibus!! Let’s work together to make the program better and better!! So we can make more children smile and give them the feeling that they are talented and gifted!!!”
Na de meeting kwam er een clown uit Nederland die de SPAT-ters wat bij wilden leren over het clown zijn en spelen. Ze deed dit echt ontzettend leuk met ze en natuurlijk mocht ik zelf ook even uitproberen hoe het is om de clown te spelen.
Vanavond heb ik kennis gemaakt met een jongens team die ik hier mag gaan helpen en begeleiden. Hoewel de jongens veel talenten hebben en bakken vol energie, kan er binnen het team nog veel verbeterd worden. Ze zijn nog erg van het met zijn allen achter de bal aanrennen en hebben moeite om positie te houden. Ook is de bal vaker in de lucht te vinden dan over de grond ;). Hopelijk kan ik wat trainingen van Barry en Gerrit gebruiken om ze hierin wat te leren. Wel komt de afhankelijkheid van God hier weer sterk naar voren. Voordat ze beginnen, komen ze in een kring bij elkaar en bidden ze of God ze wil zegenen in het samen zijn en of Hij ze wil behoeden voor verkeerde dingen. Ze betrekken mij ook in de kring en ik mag meedoen. Het is echt super bijzonder!!! De warming-up is wel iets wat ik graag zou willen introduceren in Nederland. Dit doen ze echt super gaaf!! Ze doen alle pasjes tegelijk, en het lijkt af en toe bijna een dans.

27-03-2013

“De zon schijnt”

Ja de zon scheen vanochtend niet alleen buiten, maar ook in de ogen van de kinderen die ik vanochtend weer mocht ontmoeten. Een klas met geestelijk gehandicapte leerlingen die weer ontzettende genoten van de activiteiten. Vandaag had ik 2 SPAT-ters die een erg goede les neerzette en waarop weinig aan te merken was. Prachtig hoe deze kinderen ondanks dat ze niet alles even goed begrijpen, zich toch volop in een activiteit kunnen storten.
In de middag mij weer even lekker in het zweet gewerkt op het voetbalveld. Grappig is dat zodra je hier als blanke vrouw gaat voetballen er al snel meer publiek rond het veld staat dan wij thuis bij VVOG hebben. ;) Met de meiden probeer ik minstens 1x in de week naar de sportschool te gaan en ook minstens 1x in de week te gaan hard lopen, om de conditie weer een beetje op peil te krijgen. Voetballen, hardlopen in dit klimaat valt nog niet mee, maar gelukkig merk ik wel dat het steeds beter gaat.
Vannacht gaan wij 2 heren van het vliegveld ophalen. De vader van Thijs (student communicatie) en een docent van de CALO komen hier voor een week een oogje in het zeil houden ;). Dus nu vroeg naar bed om vannacht om half 3 er weer uit te gaan om ze een letterlijk en figuurlijk warm welkom te geven.

28-03-2013

“Het bezoek”

Hoewel ik al meerdere keren wat heb verteld over de schoonheid van de mensen hier, is er ook een andere kant van het verhaal. Van de week werd namelijk een tas gestolen van één van onze groepsgenoten. Dit gebeurde door één van de studenten die zij les geeft. Hij gaf haar slim een bal aan en sloop vervolgens met haar tas er vandoor. Net deze dag had ze al haar dure bezittingen in de tas. Diezelfde dag kregen we het verhaal te horen over een overleden zwerver die wij deze week langs de weg hadden zien liggen. Het bleek geen zwerver te zijn, maar het was een jonge jongen die vermoord was door zijn eigen broer, omdat ze een onenigheid hadden gehad over geld. Ja ook hier is er de gebrokenheid van de wereld te merken.
Andre (docent) en Piet (vader van Thijs) gingen vanochtend met de SPAT-ters en mij mee naar een dovenschool waar ik al vaker was geweest. De kinderen beginnen mij te herkennen en beginnen al hevig te zwaaien als het busje aan komt rijden. Ik kon zien aan de gezichten van de twee heren dat het genieten was. Voor Piet de eerste aanraking met Ethiopië en voor Andre een terugkomst naar meerdere keren dit land bezocht te hebben. Het is gezellig om de mannen er bij te hebben en ze te laten meegenieten van de prachtige kinderen hier. Na deze ervaring gaan we met zijn 4-en even lekker lunchen en laten we een stukje van de stad aan Piet zien.
Het voetbalteam heeft vanavond een wedstrijd op het programma en ik probeer wat mij opvalt op te schrijven en volgende week met de training terug te laten komen.
En nu zit ik weer op mijn kamertje te schrijven en nagenieten. Na te denken over het leven, over thuis en de lessen die ik hier elke dag weer krijg.

29-03-2013

“Gelukkig”

Wat een geluk vanochtend om 6 uur werd mijn groepsgenoot opgebeld om haar te vertellen dat haar tas weer terecht is. De duurdere spullen, 2 mobieltjes, I pad, laptop, camera, zaten er allemaal in. De dader is gepakt en ze hopen met hem één deze dagen een gesprek te houden over het waarom… Waarom stal hij deze spullen en waarom heeft hij haar dagboek, geld, rol met koekjes en water wel gehouden en de duurdere spullen terug gegeven?? We zijn allen erg benieuwd naar het vervolg van dit verhaal en van deze jongen.
Na deze goede start van de dag, maakte ik kennis met weer een anders soort kind: de dove kleuter!!! Hahaha en hoewel ze niet kunnen praten zijn het de grootste druktemakers die ik tot nu toe heb leren kennen. Niet zo zeer druk met praten maar vooral met handgebaren ;). Het is heel ingewikkeld om ze les te geven, want ze zijn telkens weer afgeleid en dan moeten we ze ook overal vandaan plukken. En soms moet je ze echt even streng toespreken, maar dat streng toespreken is bij deze kinderen nog erg lastig. Al snel moet ik weer lachen om het ondeugende jongentje die er weer vandoor gaat met de bal en het hele veld rond rent. Na de les geef ik de SPAT-ters wat tips om dit handiger aan te pakken, omdat het arrangement van de activiteiten het er ook naar maakte dat ze deze kinderen overal vandaan moesten plukken. Het is fijn te ervaren dat de SPAT-ters mij als een welkom zien en niet als iemand die ze even de les komt lezen. Ze staan open voor mijn aanpassingen!!
In de middag ging ik met de hele studentengroep en Andre en Thijs mee naar de blindenschool. Het is leuk dat Andre hier is, want hij met zijn jaren ervaring als docent heeft ook weer mooie aanpassingen en geeft ons een lesje acro om te laten ervaren hoe het is om de activiteit te doen, laat staan als je blind ben.
Als gezellig avondje voordat we het weekend weg gaan naar het platteland gaan we lekker eten en bowlen. Bowlen gaat hier allemaal iets primitiever, maar het spelletje blijft hetzelfde. Zo veel mogelijk kegels omgooien ;). Het was super gezellig, maar ik merk ook dat ik blij ben dat het bijna weekend is. Ik ben op… Maar ja.. morgen om 5 uur gaat de wekker, want we gaan vroeg vertrekken richting een nieuw avontuur.

30-03-2013

‘Hobbelweg, hobbelweg, gat in de weg’

Gisterochtend erg vroeg vertrokken op weg naar het plattenland. Na de eerste weken in de stikkende stad Addis geleefd te hebben, maak ik vandaag kennis met de schoonheid van de natuur in dit land. Indrukwekkend zo mooi!! Mooie bergen, kilometers ver kun je kijken, bijzondere bomen die ik nog niet eerder heb gezien. Op zulke momenten kan ik bijna niet geloven dat er mensen geloven in het bestaan van een oerknal.. Deze schepping is prachtig en dit zegt nog meer over De Schepper ervan!!
Het onderweg zijn is daarentegen niet zonder gevaren. De wegen zijn behoorlijk onvoorspelbaar en met zijn 11-en in een minibusje gepropt zorgt vervolgens voor het nodige hoofdstoten en bilspieren trainen. Halverwege onze dagreis van 8 uur rijden krijgen we daarbij nog een extra uitdaging .... boem… daar staan we dan met een lekke band. Gelukkig krijgen we wat hulp van een voorbijganger en kunnen we naar een half uurtje met de reservewiel weer op weg. Niet lang daarna worden we geconfronteerd met een nog groter gevaar, kinderen die langs de weg lopen en in hun speelse gedrag niet opletten. Gelukkig is onze chauffeur erg oplettend en kan nog maar net het jongetje ontwijken, helaas moet zijn suikerriet die hij vast heeft er aan geloven, maar zijn wij allen erg dankbaar dat dit alles is.
Na een dagje vol prachtige eerste impressies komen we eindelijk aan in Nekemte. Daar verblijven we in een heerlijk hotel, met heerlijke…. KAKKERLAKKEN!!!! Maar ja.. ik mag niet klagen, want ik heb tenminste een warm bed en een douche en mijn nieuwe vriendjes nemen we er dan maar voor lief bij ;). En hoewel we ze eerst nog proberen te vermorzelen, stoppen we er maar mee, omdat Andre ons de tip geeft dat er eitjes over blijven waaruit vervolgens weer 10 kleine kakkerlakjes uit voortkomen.
Tijd om lekker te gaan slapen!! Morgen gaan wij op pad naar verschillende scholen in de regio.

31-03-2013

‘De traan en de glimlach’

Naast de mooie natuur impressies van gisteren maakten we vanochtend kennis met kinderen die niet met hun ogen kunnen genieten van de schoonheid van dit land. Een land waar ik telkens weer door wordt verbaast. De schoonheid van de natuur, maar tegelijkertijd ook de ruwheid van het leven. De wegen geven hier al een duidelijk beeld van, ruw, hard, hobbelig, gevaarlijk. En niet alleen de weg van a naar b zelf, maar juist ook wat we tegen komen: Een levenloos lichaam dat weggedragen wordt, waarvan de ziel het lichaam verlaten heeft. Het oude vrouwtje met een klein kind achter op de rug waarvan de toekomst nog onzeker is, de bedelaar die schreeuwt om geld of brood om te overleven. En dan toch.. komt er een blanke om de hoek kijken dan ontstaat er een glimlach op het gezicht van een blind kind. Een kind dat van binnen misschien ongelooflijk ongelukkig is, maar tegelijkertijd ook niet beter weet. Er liggen hier kinderen verwaarloosd op een bed, maar waarvan de leidinggevende niet meer kan geven, omdat ze niet meer hebben. Hoe cru is het leven dan soms en dan de vraag, ja de ongelooflijk egoïstische vraag misschien, maar God waarom laat u dit leed toch toe. Ja natuurlijk mogen we weten dat juist vandaag, 1e paasdag, er een Redder is voor deze kinderen. Een Redder die wist wat onschuldig lijden betekende. DE Redder die leed aan het kruis om uiteindelijk ook deze kinderen weer HET zicht op HET leven te geven. Maar wat hebben zij nu? Nu in dit leven… Waarom moeten juist zij lijden om de keuzes die wij hebben gemaakt. Kinderen die nog geen keuze hebben, kinderen die het juist verdienen om een stukje geluk te ervaren, liefde, gezondheid. Ik hoop en ik bid de Heer, dat Hij ze nabij wil zijn en dat Hij ze de ware vrijheid wil laten tonen. Een vrijheid die verder gaat dan alleen maar zien van alles wat hier op aarde gebeurt, een vrijheid die ons HET Licht laat zien. Een vrijheid om dit leven hier en nu te verdragen, te dragen. Ze te laten genieten, enorm laten genieten van de kleine mooie momenten. Dat ze misschien een toekomst mogen krijgen, waarin misschien ook THE JOY of MOVEMENT een kleine bijdrage kan leveren aan de glimlach!!
Ik heb nog nooit zo’n bijzondere en heftige paasdag meegemaakt en na het verlaten van dit instituut voel ik mij echt machteloos en verdrietig. Er is nog zo weinig wat we kunnen doen om deze kinderen te helpen... Een oproep aan de jullie thuis om te bidden voor deze kinderen!!

01-04-2013

‘DE glimlach’

Vanochtend vertrokken wij al in de vroegte naar een vrouwtje die er voor zorgt dat kinderen met een ziekte vanaf het platteland naar het ziekenhuis worden gebracht. Het bleek een Italiaanse vrouw en dit was ook in alles aan haar te zien. Ze sprak vol passie met mond en handen over het werk wat ze deed. Zoals de Italianen ook vol passie kunnen genieten van eten, vol passie kunnen praten over de Alfa Romeo en er bij het voetbal de grootste gepassioneerde acteertalenten aan te pas komen. Maar haar passie lag niet meer in haar geboorteland. Haar passie deelde ze nu met Ethiopië. Een land waarover ze als belangrijkste dit had geleerd: ‘Wat er ook gebeurt, geen zorgen, God ziet het en zal zorgen’.
We werden meegenomen naar een klein plattelandshuisje waar ze nu zorgde voor een meisje van ongeveer 12 jaar oud. En zoals zij ook zei: ‘Geen obesitas in Ethiopië’ was dit ook in alles te zien aan dit meisje. Ze woog nog geen 19 kilo. Ze is helaas besmet met een virus dat haar botten weg eet. Echt akelig om te zien… Toen we binnen kwamen zat er een bekrompen meisje en ook een hulp die bij haar was keek verdrietig uit de ogen. Evi had toevallig ballonnen meegenomen en kwam op het geniale idee om haar een aantal ballonnen te geven en ook even met haar te ‘spelen’. Ze begon over te slaan en niet alleen met de hand ook met haar rechter voet die ze nog wel kon bewegen schopte ze er hevig op los. Een hele waardevolle glimlach verscheen op haar prachtige gezicht.
Nives de Italiaanse vrouw nam ons vervolgens vanaf haar stukje platteland mee naar een klein ziekenhuis. Ze zou eerst zelf met de ambulance die ze heeft en de receptionist naar het ziekenhuis vertrekken. Maar er was een spoedgeval en ze hadden de ambulance voor een patiënt nodig. Daardoor gingen zij en haar receptionist gezellig met ons mee in het busje. De receptionist ik denk een jongen van mijn leeftijd had nog maar één been. Ze vertelde dat hij polio had gehad en ze zijn been moesten amputeren anders was het in zijn hele lichaam gekomen. Zij had voor hem als kind gezorgd en hij is uiteindelijk gebleven om haar te helpen. Hoewel er vele jongens hier op straat naar me lonken, naar me knipogen en naar me glimlachen, had ik nog niet eerder zo’n mooie glimlach gezien. Een knappe jongeman, waarvan zijn schoonheid niet zo zeer in zijn uiterlijk zat, maar waarvan ik het idee heb dat de liefde die hij ontvangen heeft en de liefde die hij in zijn hart heeft, naar buiten straalde. Hoewel ik hem amper gesproken heb zal ik deze glimlach niet snel vergeten.
We kregen een rondleiding door het goed verzorgde en schone kliniek. Allemaal gesponsord door vrienden, familie kennissen van haar uit Italië. Wat een gezegend werk mag deze vrouw doen. En er wordt voor van alles gezorgd. Mensen worden geholpen en krijgen de medicijnen die ze nodig hebben. Ook worden er operaties verricht, worden baby’s ter wereld gebracht en worden oogproblemen behandeld. Ze sprak hoe gezegend ze was om hier te zijn, om hier te kunnen werken voor deze mensen: ‘Zo dankbaar als deze mensen kunnen zijn met de kleinste dingen, daar zouden een hoop Italianen wat van kunnen leren’. Daar verscheen hij weer een glimlach, een glimlach die dieper gaat dan elke glimlach die ik tot nu toe heb gekend. God gaf ons de mogelijkheid om te lachen en zij gebruiken dit vanuit het diepste van hun ziel.
En nu zitten we weer bij het hotel.. We kunnen lunchen, genieten van de zon, mijn laptopje er bij pakken en toch… was ik net toen we bijna ‘niets’ hadden, maar omringd werden door ‘DE glimlach’ gelukkiger dan nu en zou ik het liefste weer terug gaan.
Vertroostend is het om dit te lezen in het ‘psalmen to go, woorden voor onderweg’ boekje die ik heb gekregen van Mariska:

TOCH

Psalm 10:14

U ziet het wel, want aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat men het in Uw hand geeft; op U verlaat de arme zich, U bent geweest een Helper van de wees.
Dit is een psalm met een scharnierpunt. De eerste verzen gaan over Gods schijnbare aanwezigheid, zijn passiviteit. De dichter ziet dat mensen zonder God gewoon ongestoord en ongestraft hun gang kunnen gaan. Zij doen kwaad zonder dat iemand ze tegen lijkt te houden en – wat nog moeilijker te verteren is – het gaat hen daarbij ook nog eens voor de wind.
Vaak is het onrecht zo overweldigend dat wij er als mens alleen niet tegen opgewassen zijn. Het gevoel van onmacht dat ons in zo’n situatie overvalt kan ons naar de keel vliegen, het kan ons de adem benemen, ons geloof verstikken.
Het duurt tot het veertiende vers, maar dan draait deze psalm om het scharnierpunt heen. En dat scharnierpunt is aan te wijzen bij het woordje: ‘Toch...’ Een gelovig mens kan niet bij de pakken neer blijven zitten. God roept ons tot actie, want ons geloof zal uit onze daden moeten blijken. (Jacobus 1) En als wij bewegen, dan zal God zeker meebewegen, het werk van onze handen bevestigen en ons gebruiken om Zijn wil te doen.

Om over na te denken
Soms is de hemel opvallend stil. Je zou iets van God willen vernemen, maar het lijkt erop dat je gebeden onder het plafond blijven steken. Kun jij dan net als David volhouden: en toch ziet God mij, toch hoort Hij mij! Geloven betekend ook tegen alle omstandigheden in, te vertrouwen dat God eens de stilte weer zal doorbreken.